Kamienie uwierają mocno w kolana... ... ale czy to ma jakiekolwiek znaczenie? Czy jest teraz jakieś znaczenie? W nieskończoność zawężająca się powierzchnia błyszczącego ostrza obraca się przed oczami. Zachwyt tym ostrzem mógłby się ciągnąć w nieskończoność ale teraz ona nie istnieje. Nie ma nieskończoności. Jest koniec. Tak, jak jakiekolwiek znaczenie czegokolwiek. Ręka zadrżała jakby od lęku przed nadciągającym zachodem słońca. Ostatnim. Choć zachód trwa długo, to bedzie chwila. Głęboki oddech. Jeszcze chwila przemyśleń. Zaparty oddech. Nie. Jeszcze chwila. Lęk wygrywa. Ale tylko narazie. Remis byłby porażką. Kanty kamieni wpijają się w kolana. W tej chwili, skoro już nic nie zostało można by ulżyć przynajmniej kolanom. Ale nie. Niech bolą. To nieistotne. Nie ma znaczenia. Wachanie. Czy jest znaczenie? Nie ma. Zaraz tego bólu nie będzie, bo dzień chyli się ku najszybszemu zachodowi. Oczy zamknięte. Symbol lęku. Otwierają się. Wygrywa Droga. Serce zabiło szybciej. Uczucie niewygody. Uwieranie w kolana i krzywo leżące ubranie. To się dzieje w chwili wachania jednak oczy ciągle otwarte. Zaciśnięte pięści. Ale czy zaciśnięte pięści to nie symbol lęku? Za późno. Spocone ręce. Znowu lęk. Gorąco na twarzy. Oczy otwarte, ręce rozluźnione. Ostrze w dłoni. Teraz! Ból. Żal w jednej chwili. Straszliwe gorąco na zmianę z zimnem na twarzy. Ból. Nic. Cisza. Brak ciszy i brak "niczego". Nic nie było, nie jest. Będzie?
