Eidolon to kanadyjski zespół wykonujący Thrash/Power Metal. Grupę założyli w 1993 roku
bracia Drover : Glen – gitara i keyboard oraz Shawn – perkusja. Z początku miał być to
instrumentalny zespół, jednak nie odnosząc większych sukcesów Glen oraz Shawn zaczęli szukać pozostałych muzyków. Do zespołu dołączyli : Brian Soulard –wokal, Slav Siminic – gitara oraz Criss Bailey – gitara basowa. W tym składzie Eidolon nagrał pierwszy studyjny album – Zero Hour. Przeważały średnie tempa, zaś thrashowe riffy i ostre solówki poprzeplatane były stonowanymi, nastrojowymi, niekiedy wręcz balladowymi (akustycznymi) wstawkami. Muzyka duzych kontrastów, tak najkrócej scharakteryzować można „Zero Hour”.
Pomimo iż pierwsze dzieło Eidolona zyskało przychylność prasy i uznanie wśród fanów metalu, to w grupie nie wszystko funkcjonowało jak należy i w efekcie z kapelą rozstał się gitarzysta Slav Siminic. W czteroosobowym składzie formacja przystąpiła do komponowania i zgrywania następcy „Zero hour”. W 1997 roku drugi album grupy „Seven Spirits” ujrzał światło dzienne. Ten koncept album tym razem był dziełem całego zespołu. W przygotowanie i zgrywanie historii „Siedmiu duchów” muzycy włożyli wiele serca, czasu i wysiłku. I tym razem dominowały utwory utrzymane w średnich tempach, a melodia co rusz wkradała się w ciężkie, potężne, monumentalne, nierzadko thrashowe gitary. Większy nacisk położono na zbudowanie mrocznego klimatu, wprowadzono sporą dawkę nastrojowych motywów, zwolnień.
Niedługo po wydaniu płyty, gitarzysta basowy Criss Bailey opuścił zespół aby realizować swoje inne muzyczne plany, ale nadal pozostawał w bliskim kontakcie z grupą. Jednakże kapela potrzebowała muzyka, który na stałe zaangażowałby się w pracę na rzecz Eidolonu. Znalezienie nowego basisty nie stanowiło dużego kłopotu, gdyż okazało się, iż przyjaciel Briana Soularda - Adrian Robichaud również szukał zespołu. Już z nim w składzie grupa zaczęła pisać i nagrywać swoją trzecią płytę, „Nightmare World”. Muzycy zdali sobie sprawę, iż chcąc wypłynąć na szersze wody i pokazać się większemu gronu odbiorców powinni związać się z jakąś liczącą się wytwórnią płytową. Dlatego też wysłali kopie przygotowanego już nowego materiału do wielu firm wydawniczych, na czele z odradzajacą się i chyba najbardziej liczącą się Metal Blade Records.
Nightmare World zostało wydany w 2000 roku. Spotkał się on z bardzo życzliwym i dobrym przyjęciem zarówno ze strony prasy, jak i fanów metalu. Muzyka na albumie była rewelacyjna. „Nightmare World” należał do bardzo ambitnych, ostrych, mocnych albumów, z dużą dawką power/thrash metalu, muzyka jaka go wypełniała w 90% była czadowa, „z wykopem”, ale też nie pozbawiona melodii. Eidolon po raz kolejny przygotował trudny, ciężki w odbiorze krążek, wymagający skupienia, cierpliwości i uwagi, zawierający naprawdę bardzo dojrzałą, dopracowaną, urozmaiconą, ale i bezkompromisową muzykę. Tym razem Drover jeszcze bardziej podkręcił tempo większości utworów.
Na kolejnej płycie „Hallowed Apparition” zostały usunięte keyboardy a gitary akustyczne zostały sprowadzone do minimum. Na „Hallowed Apparition” tym razem Drover i spółka nieco większy nacisk położyli na zbudowanie mrocznego klimatu, ale całość dzieła nadal osadzona była w ramach bardzo ciężkiego power metalu. Powstał kolejny znakomity album, dorównujący „Nightmare World”. „Hallowed Apparition” został doceniony i otrzymał wspaniałe recenzje w całej Europie, nic więc dziwnego, że zespół otrzymał zaproszenie na jeden z największych niemieckich festiwali Bang Your Head, dzieląc scenę z Judas Priest, Megadeth, Stratovariusem, Helstarem i innymi znakomitymi kapelami. Było to dla zespołu wielkie i niezbędne doświadczenie. Po powrocie z Europy, wokalista Brian Soulard został poproszony o odejście z grupy z powodów muzycznych. Jego miejsce zajął Pat Mulock.
Kolejna płyta to Coma Nation została ona wydana w 2002. Powstała chyba najcięższa płyta formacji, utrzymana w ramach heavy metalowych, a dokładniej był to speed, thrash, heavy metal dużego formatu z zastosowaniem na powrót takich elementów, jak keyboardy i akustyka. „Coma Nation” okazała się chyba najbardziej nierówną pozycją w dyskografii grupy i chyba najsłabszą! Zespół tym razem zrezygnował z budowania mrocznej otoczki i klimatu na rzecz jeszcze większego podkręcenia tempa i zdecydowanie bardziej położył nacisk na ciężar kompozycji.
Eidolon potwierdził swój udział w kilku festiwalach w 2003 roku, jakie odbędą się głównie w Europie, między innymi na Wacken Open air.
Następna płyta Apostles of Defiance została wydana w 2003 roku. Płyta ma wiele mocnych punktów jednak jest jedną z słabszych pozycji w dyskografii Eidolonu. Wciąż jednak słychać charakterystyczny klimat, mocne gitary, dobra sekcja rytmiczna i mroczne ciężkie utwory.
2004 rok to dla Eidolonu wyjątkowy rok. Rdzeń zespołu Glen i Shawn zostali członkami Heavy/Thrash metalowego zespołu Megadeth.
W 2006 roku został wydany jak na razie ostatni album Eidolonu – The Parallel Otherworld z nowym wokalistą – Nilsem K. Rue i przyznam szczerze – jest to Mój Ulubiony album tego zespołu! Świetne kompozycje, wspaniały klimat i typowy Heavy/Thrash/Power Metal.
Muzyka Eidolonu to bez wątpienia nowoczesny, ciężki heavy metal, mocno osadzony i oparty na thrashowych gitarach i mocno bijącej sekcji. Bracia Drover zaproponował niełatwa w odbiorze, ciężką, ale tez nastrojową mieszankę heavy/thrash czy nawet momentami power/thrash metalu.
Obecnie Eidolon przerwał działalność, Shawn jest perkusistą w Megadeth a Glen po odejściu z Megaśmierci planuje swój projekt z gitarzystą Adaggio. Jednak mamy nadzieję, że Eidolon powróci z kolejnymi albumami!
Eidolon to kanadyjski zespół wykonujący Thrash/Power Metal. Grupę założyli w 1993 roku
bracia Drover : Glen – gitara i keyboard oraz Shawn – perkusja. Z początku miał być to
instrumentalny zespół, jednak nie odnosząc większych sukcesów Glen oraz Shawn zaczęli szukać pozostałych muzyków. Do zespołu dołączyli : Brian Soulard –wokal, Slav Siminic – gitara oraz Criss Bailey – gitara basowa. W tym składzie Eidolon nagrał pierwszy studyjny album – Zero Hour. Przeważały średnie tempa, zaś thrashowe riffy i ostre solówki poprzeplatane były stonowanymi, nastrojowymi, niekiedy wręcz balladowymi (akustycznymi) wstawkami. Muzyka duzych kontrastów, tak najkrócej scharakteryzować można „Zero Hour”.
Pomimo iż pierwsze dzieło Eidolona zyskało przychylność prasy i uznanie wśród fanów metalu, to w grupie nie wszystko funkcjonowało jak należy i w efekcie z kapelą rozstał się gitarzysta Slav Siminic. W czteroosobowym składzie formacja przystąpiła do komponowania i zgrywania następcy „Zero hour”. W 1997 roku drugi album grupy „Seven Spirits” ujrzał światło dzienne. Ten koncept album tym razem był dziełem całego zespołu. W przygotowanie i zgrywanie historii „Siedmiu duchów” muzycy włożyli wiele serca, czasu i wysiłku. I tym razem dominowały utwory utrzymane w średnich tempach, a melodia co rusz wkradała się w ciężkie, potężne, monumentalne, nierzadko thrashowe gitary. Większy nacisk położono na zbudowanie mrocznego klimatu, wprowadzono sporą dawkę nastrojowych motywów, zwolnień.
